Vier sterren voor Moeders Zondag in het NRC

'Sommige romanscénes blijven je altijd bij, ook al ben je het verhaal al lang vergeten; ze zijn zo vol van betekenis, en zo beeldend beschreven, dat het bijna afzonderlijke literaire kunstwerkjes zijn geworden. (…) Ook in de nieuwe roman van Graham Swift (1949), Moeders Zondag, zit zo’n scéne. (...) Jane, alleen in het lege landhuis, staat op, en loopt naakt van kamer naar kamer. In de keuken eet ze wat. Dat is alles, maar het is adembenemend, realistisch en onwerkelijk tegelijk, mythisch bijna, iets uit een legende, of een droom. Zowel meisje als huis bevinden zich in een nieuwe werkelijkheid, aan gene zijde van wat gangbaar is. Zij, het dienstmeisje van de buren, naakt, onverschrokken en weerloos. Het huis volkomen onbevolkt, een holle vreemde ruimte. Je houdt je hart vast – dit kan niet goed gaan.'

Lees de hele recensie hier.